Majdan Górny. 2 km na pn. od wsi grodzisko na Białej Górze zw. Medno, znajdujące się na wzgórzu (349 m n.p.m.) dominującym nad całą okolicą, w tym nad doliną rz. Huczwy. Położone jest na szczycie wzgórza, ma słabo już czytelny plan zbliżony do kolistego, ograniczonego od pd. i wsch. niewielkim wałem ziemnym. Zaliczane jest do Grodów Czerwieńskich i datowane na XII-XIII w. Według przekazów na wzgórzu istniał potężny gród Medno z kaplicą. Zniszczony został zapewne przez Tatarów w XIII w. lub w czasie najazdu szwedzkiego w 1656 r. Południowy stok Białej Góry porastają rośliny ciepłolubne: miłek wiosenny, len złocisty, wisienka karłowata i starzec ciernisty. W okolicy liczne kurhany datowane na 2200 lat p.n.e. (okres kultury ceramiki sznurowej), zw. księżycowymi mogiłami.
1 km na pd. od wsi Majdan Górny (dojście znakowanym szlakiem zielonym) znajduje się rez. przyrody „Piekiełko koło Tomaszowa Lubelskiego” utworzony w 1962 r. na pow. 1,24 ha dla ochrony skupiska 68 głazów, zapewne porwaków – piaskowców krzemieniowych o dużych rozmiarach (do 10 m obw.), ułożonych w pewnym porządku, otoczonych wałem ziemnym. Prawdopodobnie znajdował się tu prasłowiański ośrodek kultowy.
15 km na wsch. Jarczów. Wieś na Roztoczu Środkowym, siedziba urzędu gminy, pierwotna nazwa Konwica, w przeszłości miasto. Wieś wzmiankowana była w 1487 r. Lokacja miasta miała miejsce w 1755 r. staraniem Maurycego Józefa Kurdwanowskiego, rotmistrza królewskiego i starosty baranowskiego. W 1578 r. wzmiankowana była istniejąca w Jarczowie cerkiew prawosławna. W l. 1596-1875 zamieniona była na greckokatolicką, następnie ponownie prawosławna. Po I wojnie światowej przejęta została na kościół rzymskokatolicki, a w 1947 r. utworzona została parafia rzymskokatolicka. Wieś obecnie znana jest jako ośrodek tradycyjnego garncarstwa – wytwarzana jest glazurowana, czerwona ceramika użytkowa i dekoracyjna.
Dawna cerkiew greckokatolicka, następnie prawosławna, obecnie kościół rzymskokatolicki paraf. św. Stanisława Biskupa, drewniana, konstrukcji zrębowej, wzniesiona w poł. XVIII w. ma dzwonnicę umieszczoną nad babińcem. W pobliżu cmentarz rzymskokatolicki, d. w części prawosławny, na którym głaz upamiętniający setną rocznicę powstania styczniowego, mogiły 46 żołnierzy polskich z grupy płk. Mariana Ocetkiewicza poległych 23 września 1939 r., groby mieszkańców Jarczowa poległych w czasie walk we wrześniu 1939 r., mogiły mieszkańców Kolonii Jarczów zabitych podczas masowej egzekucji 25 czerwca 1941 r. Niewielki fragment cmentarza żydowskiego (przy ul. 3 Maja) funkcjonującego od końca XVIII w. do 1942 r. Zachowały się pozostałości kilkunastu macew, częściowo przykrytych ziemią.
3 km na pd. wsch. Łaszczówka. Wieś wzmiankowana jako miasto w 1609 r. W 1629 r. pojawiły się zapisy o istniejącym tu drewnianym kościele Świętej Trójcy. W końcu XVIII w. miasto podupadło i później wymieniane było jako wieś. W pobliżu Łaszczówki w sierpniu 1914 r. poniosła klęskę w walce z armią rosyjską austriacka armia pod dow. Auffenberga.
Współczesny kościół rzymskokatolicki Świętej Trójcy wzniesiony w 1983 r. w miejscu d. rynku. Drewniany dwór zapewne Z końca XVIII w. zbudowany być może dla Kurdwanowskich – obecnie szkoła. Resztki parku podworskiego z poł. XIX w. z altaną lipową. Cmentarz wojenny w czasów I wojny światowej (200 m na wsch. od drogi Tomaszów Lubelski-Bełżec).
W mogile ziemnej o wymiarach podstawy 7 na 37 m zwieńczonej betonowym krzyżem pochowani są głównie żołnierze armii austriackiej.