Krasnobród – historia
Parafię rzymskokatolicką erygowano tu zapewne w 2 poł. XVI w. Prawa miejskie nadane zostały w 1576 r. staraniem Andrzeja Firleja, odebrane w 1869 r., i ponownie od 1995 r. Od 1598 r., po uzyskaniu przywileju na osiedlanie się, do Krasnobrodu przybyli Żydzi. W końcu XVI w. i w XVII w., gdy jego właścicielami byli Firlejowie, Leszczyńscy i Lipscy, Krasnobród był ośrodkiem kalwinizmu. W 1647 r. odbył się tutaj synod kalwiński. W 1648 r. został zniszczony przez Kozaków Bohdana Chmielnickiego. Kolejni właściciele – Jan i Zofia Tarnowscy sprowadzili w 1664 r. z Janowa Ordynackiego (obecnie Janowa Lubelskiego) do Krasnobrodu dominikanów, którzy przebywali tu do 1864 r„ oraz wznieśli dla nich w miejscu zboru drewniany kościół. W 1672 r. Krasnobród został zniszczony przez Tatarów pod wodzą Dziambet Gireja, m.in. spalony został kościół. Kolejny, murowany kościół wzniesiony został w 1. 1690-99 z fundacji Marii Kazimiery – żony króla Jana III Sobieskiego, wcześniej żony Jana Sobiepana Zamoyskiego. W XIX w. Krasnobród słynął z garncarstwa i wyrobu gontu. W poł. września 1939 r. w okolicach miasta walczyli żołnierze Frontu Środkowego. W pobliskich Zapiaskach stacjonował sztab gen. dyw. Tadeusza Piskora dowódcy zgrupowania armii: „Kraków” i „Lublin”. 23-25 września 1939 r. miały miejsce walki oddziałów polskich Frontu Północnego (m.in. Nowogródzkiej Brygady Kawalerii, 9 pułku piechoty Legionów i 28 pułku piechoty) z wojskami hitlerowskimi. W Krasnobrodzie stacjonował wówczas sztab niemieckiej 8 Dywizji Piechoty, który został rozbity w wyniku ataku 25 Pułku Ułanów Wielkopolskich ze składu Nowogródzkiej Brygady Kawalerii. Obecnie miasto rozwija się jako jeden z głównych na Roztoczu ośrodków turystycznych, w tym także sportów zimowych.